TERAPIA LOGOPEDYCZNA

W zależności od możliwości komunikacji werbalnej danej osoby oraz indywidualnego programu pracy logopedycznej, program terapii ukierunkowany jest na:

• stymulowanie rozwoju mowy dziecka (niemal od jego urodzenia) przez logopedę przy olbrzymim wsparciu osób z najbliższego otoczenia dziecka, poprzez:
  • rozmawianie o rzeczach, które się razem z dzieckiem wykonuje,
  • obdarzanie komentarzem każdą czynność wykonywaną przy dziecku (np. podczas gotowania, jedzenia, mycia, sprzątania),
  • zadawanie samemu sobie pytania i odpowiadanie na nie- w obecności dziecka,
  • zachęcanie dziecka do opisywania tego, co widzi wokół siebie (w swoim pokoju, za oknem itp.), co robi i co chce robić,
  • prowokowanie dziecka do nazywania przedmiotów, którymi się bawi,
  • zachęcanie dziecka do opowiadania o tym, co widziało na spacerze, co zostało kupione w sklepie itp..

Takie działania (postawa i zachowania językowe) rodziców mają na celu wzbudzanie tzw. radości mówienia i chęci powiadamiania, ponadto mają one zwrócić uwagę dziecka na słowa i na korzyści płynące z  posługiwania się nimi.

• wypracowanie właściwych nawyków związanych z mówieniem, tj:
  • prawidłowego oddechu – emisji głosu,
  • przełykania śliny – zamykania ust,
  • patrzenia na rozmówcę,
  • nauka prostych słów – dążenie do tego, by uczeń opanował taki zasób słownictwa, który jest mu niezbędny do życia i społecznego funkcjonowania (przynajmniej w zakresie podstawowym),
  • kształcenie zdolności formułowania pytań, próśb, poleceń,
  • sygnalizowanie własnych potrzeb, życzeń, pretensji – nawiązywania i prowadzenia rozmowy,
  • odpowiadanie na pytania – opowiadania.
• doskonalenie mowy już ukształtowanej,
• korygowanie występujących nieprawidłowości (w razie potrzeby).

Istotą nie jest to ile i jakie zjawiska logopedyczne obserwuje się w mowie dzieci, lecz to, na ile utrudniają im one komunikowanie się z innymi osobami. A zatem, nie jest ważne, ile dziecko przyswoi sobie słów, ale to, czy słowa pozwolą mu na przekazanie jego intencji i osiągnięcie celu wypowiedzi. Właśnie takie podejście powinno wyznaczać kierunek oraz cel terapii, którym jest optymalne usprawnienie procesu komunikacji, by dziecko zaspokajało potrzebę porozumiewania się z innymi. Komunikacja ta może mieć charakter werbalny i niewerbalny.

• komunikowanie się z otoczeniem w każdy możliwy sposób, słownie i/lub korzystając z AAC:
• za pomocą symbolu PCS,
• za pomocą gestów,
• za pomocą symboli przestrzenno-dotykowych,
• usprawnianie funkcji pokarmowych:
• trening karmienia,
• trening żucia,
• masaż logopedyczny,
• usprawnianie funkcji słuchowych:
• elementy logorytmiki,
• treningi słuchowe,
• naukę czytania z wykorzystaniem metody symultaniczno-sekwencyjnej,
• doskonalenie procesów rozumienia mowy werbalnej.